Op maandagochtend 0900 uur stonden we paraat. Compleet met alpiene uitrusting. Bepakt en bezakt. Ergens in een afgelegen dorpje in het noorden van Italië. Onze UIAGM/IVBV gecertificeerde berggids Tomas leidde ons vanaf de parkeerplaats waar we hadden afgesproken naar de Müllerhütte, een hut op 3145m hoogte. De tocht was zo’n 5 uur lopen. Deze hut ligt aan een gigantisch gletsjerplateau: de Stubaier Gletscher, met een mega uitzicht over de Dolomieten.
De tocht ernaartoe was prachtig. Het was een mistige dag. In combinatie met de groene natuur maakte dat de omgeving sprookjesachtig mooi. Helaas was er geen tijd om eindeloos te fotograferen (daar gaat mijn hele doel). Er was namelijk onweer op komst. En dan zit er maar één ding op: doorlopen. Want je wil in de berghut zitten op het moment dat alles losbarst.
De camera ging helaas in de rugzak en er ging een flinke looppas in. Binnen 5 uur moesten we bijna 1500 hoogtemeters trotseren. De Müllerhütte is een van de weinige Oostenrijkse/Italiaanse hutten die alleen bereikbaar is via de gletsjer. Zonder alpiene uitrusting kun je deze hut niet (veilig) bereiken.
Onderweg kwamen we langs prachtige vergezichten, sprongen we beekjes over, werden we begroet door kuddes Alpenkoeien en aanschouwden we een prachtig gletsjermeer. Vanaf het meer werd de wandelroute een stuk steiler en zwaarder. Het landschap veranderde van groen en sprookjesachtig, naar rotsachtig en wit. We kwamen langzamerhand in de sneeuw terecht en waren niet ver meer van de gletsjer af op dat moment. De gedachte van het oversteken van een gletsjer vond ik spannend. Dit had ik nog nooit eerder gedaan en voor mijn gevoel was dit een compleet ander level van de bergsport waar ik nog niet bekend mee was.
De gletsjer oversteek
Na een flinke (maar o zo mooie!) tocht, waarbij ik zelfs kort mijn rugzak heb afgegeven aan mijn lieve vriend Looi (redder in nood! Ik was zo kapot), kwamen we aan bij het begin van de gletsjer. Dit was hét moment! Tomas bereidde het touw voor, onze klimgordels gingen aan en we maakten ons klaar om de gletsjer veilig over te steken. There’s no turning back now! Even dacht ik aan al die documentaires waar het zo grandioos mis ging. Deze had ik misschien beter niet moeten kijken. Wat als iemand van ons in een spleet zou belanden?!
Daar gingen we dan! We hadden ons allemaal vastgemaakt aan het touw. We begonnen onze tocht over de gletsjer en het was nog steeds mistig. Dat maakte het navigeren lastiger voor Tomas. Wij zijn nu afhankelijk van zijn gps, want we zagen bijna niks meer. Eenmaal onderweg viel de spanning geleidelijk aan helemaal weg. Ik focuste me vooral op het feit dat ik lekker in de hut wilde zitten.
Na ruim een uur kwamen we dan aan bij de berghut. Gesloopt was ik wel, want lopen over sneeuw en ijs is best pittig. Je zakt vaak iets dieper weg in de sneeuw met je voeten, waardoor het gewoon zwaarder wordt. Bij aankomst wist ik niet of ik blij moest zijn of moest huilen, dus deed ik het maar allebei. We hadden het gehaald. Onze alpiene cursus was begonnen!
Dit is een foto van de terugweg over de gletsjer, op de heenreis kon ik helaas geen foto’s maken
Reddingstechnieken
Na een korte break en een flink bord voedsel gingen we die middag nog gletsjerspleet reddingen oefenen op het droge (lees: niet op de gletsjer, maar gewoon lekker bij de hut). Tomas leerde ons hoe we onszelf uit een gletsjerspleet moesten redden. Hier kwamen verschillende touwtechnische aspecten aan te pas. Sommige kenden we al vanuit de klimwereld, maar we hebben ook veel nieuwe dingen geleerd.
De dag die daarop volgde gebruikten we om oefeningen op de gletsjer te doen. We oefenden stijgijzer technieken en spletenreddingen (dit keer wel op de gletsjer!). Stijgen, dalen en traverseren in steile sneeuw en wat je moet doen als je valt op een gletsjer en gaat glijden. Tijdens het alpineren ben je eigenlijk continu risicoanalyses aan het maken. Je stelt jezelf steeds de vraag: wat is minder gevaarlijk? Je moet constant overwegen wat de beste keuze is: kort touw of geen touw? Wel of geen stijgijzers? Ga ik door of durf ik om te draaien?
“Je stelt jezelf steeds de vraag: wat is minder gevaarlijk?”
Die avond bereidden we de tocht voor de volgende dag voor. Planning is tijdens het alpineren ontzettend belangrijk. Je moet met veel factoren rekening houden; bijvoorbeeld met het weer, de lengte van de route en zorgen dat je de juiste materialen bij je hebt. Je zorgt ervoor dat je een risicoanalyse maakt voor vertrek. Hoe langer de route is, hoe vroeger je uit je bed moet. Dat zorgt er natuurlijk wel vaak voor dat je de prachtige zonsopkomsten mag aanschouwen vanuit bijzondere plekken.
Zonsopkomst op de Stubaier Gletscher, met in de verte de pieken van de Dolomieten
Helaas kon onze reisgenoot Bart op dag twee en drie niet mee vanwege een paar flinke blaren, waardoor hij ook nog ontstoken enkels had gekregen. Ik besloot op de derde dag om hem gezelschap te houden. Stiekem snakte ik ook wel naar een rustdagje. Ik maakte die dag mooie foto’s en genoot op het terras van het heerlijke zonnetje.
Dit touwgroepje stak hier de gletsjer over, ze moesten nog een flink stuk!
Als het fout gaat
Een alpiene tocht is nooit zonder gevaren. Als je geen of weinig ervaring hebt, ga dan met een berggids op pad. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Dat is super cliché, maar dat is niet voor niks een cliché: onze reisgenoot had bijvoorbeeld ontstoken enkels, vanwege hele grote blaren op zijn hakken. Ze waren zó groot, dat hij zijn schoenen niet meer aan kon trekken. Het resultaat was dat hij met de helikopter van de berg gehaald moest worden, want hij kon gewoon niet meer lopen. Dit en zo veel meer kan iedereen gebeuren. Zorg er dus voor dat je allereerst goed voorbereid bent, dat je jezelf voorziet van de juiste kennis en zorg ervoor dat je goed verzekerd bent. Het laatste wat je wilt is een dikke vette rekening op je deurmat.
Bart werd meegenomen in de heli, maar genoot wel van een prachtig uitzicht tijdens de vlucht
Het is het allemaal waard
Je kunt jezelf nog zo goed voorbereiden. Bij sommige tochten weet je gewoon dat het zwaar gaat worden. Tegelijkertijd weet ik ook door ervaring, dat ik daarvoor beloond zal worden. Niet alleen met prachtige uitzichten. Nee, het gaat dieper dan dat.
Op een gegeven moment is het een soort mentale struggle. Je hebt het zwaar en je voelt je vermoeid, op, gesloopt. Je denkt bij jezelf: ‘ik kan niet meer verder’. Op zo’n moment heb je een innerlijke strijd en dat zorgt ervoor dat je het haalt, of dat je het niet haalt. Als je dát overwint, dan krijg je het beste cadeau dat je ooit zult ontvangen. Mentaal sterk zijn is iets dat in je zit, maar je kunt het ook leren. Je kunt het trainen, net als dat je je spieren traint in de sportschool. Zie je gedachten dus als een spier. Als je deze niet meer traint, zullen de spieren slapper worden.
Het gevoel van een mentale overwinning in combinatie met de prachtige natuur en sublieme uitzichten maakt alles voor mij compleet.
Onze berggids Tomas
Terug naar het dal
Nadat Bart was opgehaald door de heli, lieten ook wij de warme berghut achter ons. Vandaag liepen we weer richting het dal, maar niet zonder nog een topje mee te pakken! Nadat we de gletsjer weer waren overgestoken klauterden we op een bergtop waar we nog een laatste blik op de prachtige ijsvallei wierpen en simpelweg nog even genoten.
Een tijdje na deze alpiene cursus stelde ik mijzelf de vraag of ik dit nog een keer zou willen doen. Ondanks de zwaarte van de tocht heb ik samen met mijn groepsgenoten een mooi avontuur beleefd, heb ik technische skills geleerd en mentale training gehad. Ik zou dus zeker nog eens willen alpineren in mijn leven! Ik kijk met fijne herinneringen terug op deze ervaring en ik hoop dat ik nog veel meer ervaring op mag doen in deze beeldschone natuur die gewoon op ons eigen continent te vinden is. En daar ben ik dankbaar voor.
Lijkt het je gaaf om ook eens zoiets te doen? Dan raad ik aan om de website van onze berggids Tomas eens te checken. Misschien is het iets voor je! Je vindt hier alles wat je moet weten. Wij hebben in elk geval ontzettend genoten van Tomas als berggids.
naar de site
Leave a reply